کلام قابل تأمل خدای متعال و تطبیق آن با دعوت مبارک سید احمد الحسن علیه السلام:
أَفَكُلَّمَا جَاءَكُمْ رَسُولٌ بِمَا لَا تَهْوَى أَنْفُسُكُمُ اسْتَكْبَرْتُمْ فَفَرِيقًا كَذَّبْتُمْ وَفَرِيقًا تَقْتُلُونَ (بقره ۸۷)
و هرگاه فرستاده ای آمد و چيزهايى آورد كه مورد پسند نفس شما نبود سركشى كرديد، و گروهى را دروغگو خوانديد و گروهى را كشتيد.
و همچنین در آیه ای دیگر:
يَا حَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا يَأْتِيهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُون (یس/۳۰)َ
اى دریغ و حسرت بر اين بندگان، هيچ پيامبرى بر آنها مبعوث نشد مگر آنكه مسخره‌اش كردند.
و چقدر قلوب بعضی شبیه بهم است و گذشت قرن ها و تاریخ انبیای الهی هرگز عبرتی برای عده ای به بار نداشته است
